Houseboat Life

Ali, bir kaç sene önce bize ev şeklinde bir tekne gösterip “Bakın bu bir houseboat. Bundan bir tane alacağım ya da yapacağım.” demişti. Ali’nin kafasına koyduğu şeyi yapabildiğini yıllar içinde öğrendim. Bir süre sonra gerçekten de bir houseboat yapmaya başladı. Başarılı olmasa da bu denemeler müthiş deneyimler kazandırıyor ailemize. Ardından hazır bir tekne bulup satın aldı. Geçen yaz suya indirdik ve yaşamaya başladık.

Ali denizin üstünde büyümüş ama benim hiç tecrübem yok. Derin çok şey öğrenip babasına yardım etse de bizim gibi acemilerle yola çıkmak Ali’yi oldukça yordu. Zamanında bir yelkenli kursuna gitmek istediğimde “Hayır benim gibi teknenin üstünde öğreneceksiniz.” diyerek karşı çıkmıştı. Neredeyse 7 aylık hamileyken sıfırdan başlamak hiç kolay değilmiş. Gün içinde sık sık dinlenerek tadını çıkarmaya çalıştım. Zorlayıcıydı ama kesinlikle buna değdi.

Tekne nasıl ve nerelere bağlanır, demir ne zaman ve nasıl atılır, balık hangi saatlerde, nerede olur, nasıl tutulur, yengeç nasıl avlanır, tekneyle yola çıkmak için uygun hava koşulları nedir, yolunu nasıl bulursun, tekne arıza sebepleri neler olabilir, denizin altındaki canlılar nasıl yaşar, neler yapar, hangileri yenir, onlarla uyum içinde yaşamak için neler yapabiliriz, hangi akışkanlıklarımız dünyaya zarar veriyor, zıpkın nasıl kullanılır, bir orfoz ve müren nasıl işbirliği yaparak avlanır, denizin üstünde uyumak ve uyanmak, öylece ufka bakarak yol almak nasıl bir histir… Şu an aklıma gelmeyen daha bir sürü şeyi tecrübe ettik. Teknede zaman nasıl geçer diye düşünürdüm hep. Aksine, insan teknede zamanın nasıl geçtiğini anlamıyor. Akşam olduğunda yorgunluktan uyuyakalıyor, sabah ise gün doğarken istemesek de uyanıyorduk. Sanırım doğaya yakınlaştıkça biyolojimize uygun yaşamayı öğreniyoruz.

Bu yaşam bize inanılmaz zengin bir öğrenme ortamı sundu. Özellikle Derin’in gerçekten sorumluluk almaktan ve bunları yerine getirmezse karşılaşacağı ciddi sonuçları göze almaktan yorulduğunu, zorlandığını hissettim. Pes etmedi. Genel olarak çok hevesli ve heyecanlıydı. Ailece beraber olup eğlenmek tüm zorlukların üstesinden gelmemizi sağladı.

Okulsuzluğa geçtiğimiz günlerde sık sık çocukların neyi nasıl öğrendiklerini, öğreneceklerini düşündüğümü, kaygılar yaşadığımı hatırlıyorum. Zaman içinde bunun gereksiz olduğunu anladım. Öğreniyorlar. Neyi öğreneceklerini, nasıl öğreneceklerini kontrol etmem mümkün değil. Takip etmek de imkansız. Önemli olan ilişki, kurduğumuz bağlar, ailemiz, biriktirdiğimiz anılar. Uygun koşullar altında sağlıkla büyüyen bitkiler gibi, çocuklar da kendilerini güvende, özgür, koşulsuz sevildiklerini hissettikleri zaman istedikleri her şeyi yapacak gücü buluyorlar kendilerinde. Birbirimizi anlamak, destek olmak ve olduğumuz şekilde kabul etmek dışında her şey önemsiz bir detay oluveriyor. Yolculukların bizi birbirimize bağlayan güçlü bir tarafı var. Bunu çok seviyorum.